«ԶՈՐԱՎԱՐ ՍԵՊՈՒՀ» ՊԱՏՄԱՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆ ԿԵՆՏՐՈՆԻ ՊԱՇՏՈՆԱԿԱՆ ԿԱՅՔ

<p style="text-align: justify;">Ադրբեջանական մամուլը հեղեղված է Էլմար Մամեդյարովի պաշտոնանկության շուրջ մեկնաբանություններով: Որ Բաքվում իշխանությունն ադեկվատ չէ առհասարակ քաղաքակրթությանը՝ հայտնի էր իրազեկ փորձագետներին, միջազգային կառույցներին: Եւ հայկական կողմերն այդ մասին ահազանգում էին վաղուց: Բայց որ այդ իշխանությունն ինքը դա կխոստովանի, ավելին՝ այդ &laquo;ինքնությունը&raquo;&nbsp;գործընկերներներին եւ համաշխարհային հաանրությանը պարտադրելու փորձ կանի, անպատկերացնելի էր:</p> <p style="text-align: justify;">Ալիեւն անցավ նաեւ այդ սահմանը՝ պետական քարոզչամեքենային հրահանգավորելով գեներացնել թեզ, որ Մամեդյարովը &laquo;փափուկ դիվանագետ էր&raquo;&nbsp;եւ նրան պետք է փոխարիներ նոր մարդ, որ &laquo;հարձակողական արտաքին քաղաքականության արժեքների կրող է&raquo;: Ի՞նչ է նշանակում &laquo;հարձակողական արտաքին քաղաքականություն&raquo;:</p> <p style="text-align: justify;">Ըստ բազմաթիվ եւ նույն կաղապարից դուրս բերած հրապարակումների՝ դա այն է, ինչ ասում է Իլհամ Ալիեւը: Ստացվում է, որ Ադրբեջանի նորանշանակ արտգործնախարարին հանձնարարական է տրված կոնկրետ իր հայ պաշտոնակցի հետ շփումներում, առավել եւս՝ հնարավոր բանակցություններում հայտարարել, որ Հայաստանը &laquo;ռուսական նախագծով ստեղծված արհեստական պետություն է, որ ստեղծվել է վաղնջական ադրբեջանական հողերի վրա&raquo;:</p> <p style="text-align: justify;">Որ Լեռնային Ղարաբաղի հայերը &laquo;եկվոր են, այնտեղ են տեղափոխվել Իրանից, Թուրքիայից եւ չունեն ինքնորոշման իրավունք&raquo;: Եւ էլի նման բաներ, նույն ոգով եւ բառապաշարով: Ալիեւն այսպիսով խնդիր է դրել կազմաքանդել ԼՂ կարգավորման՝ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ երկրների առաջնորդների առնվազն չորս հայտարարությամբ հանրայնացված հայեցակարգը, չեղարկել այդ հիման վրա մշակված առաջարկությունները: Այն ամենը, ինչ ձեռք է բերվել ավելի քան քառորդ դար տեւած դիվանագիտական տքնաջան աշխատանքի շնորհիվ: Մի կողմ թողնենք իրողությունը, որ նույն Ալիեւը բազմիցս սեփական հանրությանը համոզել է, որ ամբողջ աշխարհը &laquo;պաշտպանում է Ադրբեջանի արդարացի դիրքորոշումը&raquo;: Մի կողմ թողնենք ակնհայտ հակասությունը. եթե իրոք այդպես լիներ, չէր ծագի &laquo;հարձակողական դիվանագիտության&raquo;&nbsp;անցնելու անհրաժեշտություն: Հարցը խորքային է՝ ինչպե՞ս է Ալիեւը պատկերացնում իր եւ Հայաստանի արտգործնախարարի երկխոսությունը: Նրան թվում է, թե Զոհրաբ Մնացականյանը պետք է լսի՞ Ջեյհուն Բայրամովի &laquo;պատմագիտական դասախոսությունները&raquo;:</p> <p style="text-align: justify;">Թե կարծում է, որ ի պատասխան իր քայլի՝ Հայաստանն էլ պետք է արտգործնախարար նշանակի, դիցուք, ԳԱԱ Պատմության ինստիտուտի տնօրենին, որպեսզի նստեն եւ քննարկեն Երեւանի եւ Ղարաբաղի խանության ժամանակնե՞րը: Հարցը տեղափոխվում է Զիա Բունիաթով-հայ պատմաբաններ բանավեճի հարթությու՞ն: Այդ դեպքում ինչու՞ ժամանակ եւ միջոցներ ծախսել եւ արտգործնախարարներին գործուղել Վիեննա, Փարիզ, Մոսկվա կամ Վաշինգտոն: Եկեք միջազգային գիտաժողով կազմակերպենք, հրավիրենք հեղինակավոր պատմաբանների, հնագետների, էթնագրաֆների եւ քննարկենք՝ ո՞վ է նախաբնիկ, ո՞վ՝ եկվոր: Ինչպիսին կլինի գիտնականների &laquo;վերդիկը&raquo;՝ ըստ այդմ էլ կլուծվեն հայ-ադրբեջանական սահմանազատման, Արցախի պատկանելիության հետ կապված հարցերը: Պատրա՞ստ է Ադրբեջանը գիտական ատյանների վճիռն ընդունել որպես իրավական հիմք: Ալիեւի վարքն, ըստ էության, որեւէ տրամաբանության չի տրվում: Չի կարող լինել &laquo;հարձակողական դիվանագիտություն&raquo;: Դիվանագիտությունը սուր անկյունները հարթելու, ներհակ տեսակետների միջակայքում փոխզիջում փնտրելու, հակասությունները եթե ոչ հիմնավորապես լուծելու, այլ գոնե &laquo;մոռացության մատնելու&raquo;&nbsp;արվեստ է: Ոչ ասել դիվանագիտական լեքսիկոնին՝ նշանակում է հայտարարել բանակցություններից դուրս գալու մասին: Ալիեւը մինչեւ վե՞րջ է հաշվարկել: Ավելի շատ տպավորություն է, որ ամեն ինչ ուղղված է սեփական հանրությանը եւս մեկ անգամ հիմարացնելու եւ ժամանակ շահելու նպատակի իրացմանը: Կապրենք՝ կտեսնենք:</p> <p style="text-align: justify;">&nbsp;</p> <p style="text-align: right;"><em>Աղբյուր`&nbsp;&nbsp;hraparak.am</em></p>