Ինչու են ռուսները տանուլ տալիս իրենց ռազմական խաղը Ուկրաինայում
Անատոլ Լիոնը՝ Ջորջթաունի համալսարանի նախկին պրոֆեսորը և Մեծ Բրիտանիայի արտաքին գործերի նախարարության Արևմտյան Ասիայի հարցերով խորհրդատվական կոմիտեի անդամը, Quincy Institute for Responsible Statecraft կայքում ուսումնասիրել է Ուկրաինայում Ռուսաստանի արագ առաջընթացի բացակայության պատճառները¹։ Նրա կարծիքով, Ռուսաստանն անտեսեց տեղում առկա իրողությունները և, հետևաբար, հրաժարվեց Կիևի զավթման ռազմավարությունից՝ կենտրոնանալով Դոնեցկի և Լուգանսկի նահանգների վերահսկողությունն ավարտին հասցնելու վրա:
Զեկույցում ասվում է, որ ռուսական ուժերն այնքան մեծ վնասներ են կրել պատերազմի առաջին շաբաթներին, որ ավելի լայնածավալ հարձակումը և ուկրաինական շատ խոշոր քաղաքների գրավումն անհնար է դարձել: Մարիուպոլի և Դոնբասի մնացած տարածքների գրավման դեպքում ռուսական բանակը, ամենայն հավանականությամբ, կհայտնվի օկուպացված տարածքներում պաշտպանական դիրքում։ Այն կարող է նույնիսկ միակողմանի զինադադար հայտարարել՝ խաղաղության պայմանների առաջարկով։
Ըստ Լիոնի՝ Մոսկվան թերագնահատել է Ուկրաինայի ռազմական հզորությունը և մտածել, որ դա նույն բանակն է, որը կորցրել է Ղրիմը։ Այնուամենայնիվ, ԱՄՆ-ի և Եվրոպայի օգնությունը կարողացավ մեծացնել Կիևի դիմադրությունը: Թվում է, թե երբ Պուտինն ու նրա մերձավոր շրջապատը որոշեցին պատերազմել, ցանկացած տեղեկություն, որը կասկածի տակ էր դնում այդ որոշումը, պարզապես անտեսվեց կամ մի կողմ թողվեց:
Մյուս գործոնը ուկրաինացի զինվորականների և ժողովրդական ուժերի ուժեղ կամքն է տարածքը օկուպացիայից պաշտպանելու հարցում։ Սա դաս է, որը Ռուսաստանը կարող էր քաղել Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ նացիստներին դիմադրությունից:
Ռուսական ռազմական ուժերի ցրվածությունն ու անբավարարությունը առաջընթացի բացակայության ևս մեկ պատճառ է։ Ռուսաստանը վեց տարբեր ուղղություններից հարձակվեց 600,000 քառակուսի կիլոմետր տարածքով երկրի վրա, որը 200,000-ից քիչ զորք ունի՝ ջախջախելով նրան գրեթե ամենուր: Զենքն ու օդային ուժը կարևոր են, բայց կենտրոնացումը մնում է հաղթանակի բանալին:
ՓԱԿԱԳԻԾ
